insan bir anda yalnız kalabilmeyi öğrenmeli artık..ben öğrenemedim bi türlü.. bi gün herkes yanımdayken
ertesi gün bi bakıyorum kimse yok...arkadaşlarım yanımda, sevdiklerim yanımda ama bi eksik var o güne ait bi eksiklik
"o" yok yanımda...2 inci gün alışma evresine gelirim, kabullenmeye çalışırım olmayanı,
başka kişilere aklımı vererek oyalarım kendimi,
gelin görün ki gece olunca anlarım onun eksikliğini...üzülmem nie üzüleyim ki derim..ama boşa aldanışımdır üzülürüm..
kim üzülmez ki?farkında olmanın farkına varırım o gece ertesi güne başka insanlara uyanmayı kafama korum ama olmaz yapamam
başkasını koyamam yerine hiç bi zaman onun yeri en önden ayrılmıştır bile ilk günden...
ilk günkü gibi düşünerek yatarım uykuya..yalnızlığıma uyurum haberim olmaz...

Begüm Oskay '09